איני יודע איך אפשר להסביר
שקבוצת אנשים עם מראה די סביר
- אנשים רגילים ושפויים -
בהם זקן טרחן, גברים ונשים
חשו לפתע דחף ללמוד יידיש
בדבקות, בתחושה שחובה להגשים.

למה זאת ניתן לייחס?
כלום ארע פה פתאום איזה נס?
ואולי שיעמום הוא סיבת הדבר?
ושמא געגוע למה שעבר?

הסיבה, כך ניראה, קול פנימי שציווה
לתת לתרבות ולשפת נרצחים אור חיים ותקווה
שאותם שאפו הפושעים הנאצים לכבות בשואה.

בשפתם אנו מכריזים בזה שלא תם, שליבנו איתם.

צוואה זו של קורבנות השואה,
נקיים כמיטב יכולתנו ללא רתיעה.

ומורתנו, "לערערקע חיה",
שתחיה, היא המדריכה שמובילה
תלמידים נחושים לאורך המסילה.

היא בנאדם מושלם לערערקע חיה,
אולם חסרון אחד גדול יש לה:
שעורי-בית מקפידה היא לבדוק
ולא מותירה שום סיכוי ממנה לחמוק.

         ---------------------------

איך ווייס נישט ווי מען קען דאס דערקלערן
וואס א גרופע פון מענטשן, פרויען און הערן
מיט איין אלטער קאפדרייער צווישן זיי
און א נארמאל (אין אלגעמיין) אויסזע,
האבן אין זיך מיט א מאל געפונען שטרעבן
יידיש צו לערנען מיט געפיל און מיט גלייבן.

וואס איז די סיבה פון די ליבע
פאר דער שפראך פון דעם יידישען שטעטל?
אפשר איז אס ארויסגעקומן פון לאנגווייליקייט?
מעגלעך איז דאס נאסטאלגיע פאר פארגאנגענהייט?

ס'ווייזט זיך מיר אויס: דאס ס'איז אן אינערער שטימע
וועס האט אונז געהייסן קאנסערווירן די קולטור
און שפראך וואס די נאציס מערדער
האבן געוואלט אפמעקן.

מיט דעם לערנען יידיש רופען מיר אויס:
ס'איז נישט פארביי, אונזער הארץ איז מיט זיי

כדי מקיים-זין די מיצווה
צום אנדענק פון די קורבנות
לערנען מיר מיט דעם גרייסטען ווילן.

דער פירער און אינסטרוקטער
אין דעם וועג דאס אויסצופירן
איז אונזער ליבע לערערקע חיה,
און צו איר זיינען מיר דאנקבאר.
זי איז א פערפעקטער מענטש
אבער זי האט איין גרויסער פעלער
- זאל זי ביז הונדערט יאר לייבן:
קיין מאל פארגעסט זי נישט
די היים ארבעטן וואס זי האט אונז געגעבן.