העלמות מסתורית

הם היו צמד ססגוני, ובולט,
היה בהם חן - שהראש לא קולט;
ב 'דיסטנס' הראוי תמיד היו יחד,
בפומבי, בגלוי, ובכלל בלי שום-פחד.

כשהגיע זמנם לצאת מארון
היה זה טבעי ולא סתם תמרון.

יום אחד נפרדו - פתאום זה קרה,
ללא שום סימן, ללא אזהרה;
כשערה אחרונה מראשו של קרח
נעלם האחד - ועודי מתיפח.

וזעקתי בעוז את דברי הספד:
"לאן נעלמת פוזמקי הבודד ?".

 מיסטעריעזער פארשווינדונג

זיי זיינען געווען א פילפארביקער און בולטער פארל
זיי האבן געהאט אזא שיינקייט דאס מען קען נישט פארשטעלן
שטענדיק צוזאמען מיט דער פאסיקער דיסטאנץ,
פאר אלעמען אין  די אויגן אן מורא אין גאנצן.

וען זייער צייט איז געקומען "ארויסגיין פון דער שאפע"
איז דוס געווען נאטירלעך און נישט קיין קאטאסטראפע.

איין טאג האבן זיי זיך פלוצלינג צעשיידט
אן א סימן, אן א ווארענונג;
ווי די לעצטער האר פון דעם קאפ פון א פליכעוואטער
איז איינער פארשווינדן, און איך וויין מיט פיל טרערן.

פון דעמאלסט קלאג איך און איך שריי:
ווו ביסטע מיין צווייטער זאק, אוי וויי !

כתב ותרגם: מדן נריה